ฉันอยากแบ่งปันเรื่องราวของตัวเอง
วันพรุ่งนี้ฉันจะเริ่มเป็นพยาบาลวันแรก

มันตื่นเต้นนะคะ
สำหรับคนที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นพยาบาล เเต่ก็เรียนมาจนจบ

เคยคิดว่าอาชีพพยาบาลเนี่ย มันแย่
วันๆอยู่กับอุจาระ ปัสสาวะ และสิ่งปฏิกูล
มันไม่เท่ห์ ไม่แนว โดนกดขี่ โดนดูถูก
แอบไม่ชอบหน้าพยาบาลหลายๆคน
มันไม่ใช่อาชีพในฝัน ไม่ต้องการจะเป็นเลย

ถ้าถามว่า..จะอดทนไปทำไม
มันก็มีหลายสาเหตุของความพยายามนะคะ
หนึ่ง อาจเป็นเพราะสอบแพทย์ไม่ติด เลยมองหาอาชีพข้างเคียง
สอง มันเป็นความคาดหวังของพ่อแม่ และครอบครัว
สาม มีงานทำแน่นอน ไม่เจ็บไม่จน ไม่ตกงาน
ด้วยความเชื่อเหล่านี้ทำให้ทนๆเรียนไป

ไม่ได้เรียนเก่ง
ไม่ได้พยายาม
ไม่ได้รักในวิชาชีพ
ไม่ได้อยากจะเรียน แค่อดทนให้มันผ่านไป..

เเต่เมื่อมาถึงวันนี้
ทัศนคติต่อวิชาชีพมันก็เปลี่ยนไป
4 ปี ที่ได้ใช้เวลาทำความเข้าใจมันอย่างช้าๆ
ทั้งกองหนังสือ ผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งคนดี คนบ้า ไปจนถึงคนป่วย
ทั้งเด็กแรกเกิด เด็กเล็ก เด็กโต ผู้ใหญ่ หญิงมีครรภ์ ผู้สูงอายุ ผู้เสียชีวิต
ทั้งความสุข ความรัก ความยินดี ความเศร้าโศก ความเสียใจ
หลายๆเหตุการณ์ หลายๆเรื่องราว มันทำให้ความคิดฉันเปลี่ยนไป

คนที่คอยอยู่เคียงข้างผู้ป่วย คนที่คอยดูแลผู้ป่วยตลอดเวลา
ต้องรู้ทุกเรื่องของผู้ป่วย ทั้งโรค ทั้งการรักษา ทั้งการพยาบาล ทั้งที่เจอหน้ากันแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
คือคุณต้องรู้ คุณต้องดูแลเขาได้ คุณต้องช่วยเหลือเขาได้
ความจริงไม่ใช่เเค่ กายนะ มั้งต้ององค์รวม ทั้ง กาย จิต สังคม จิตวิญญาณ
นี่มันคืออาชีพหรืออะไรไม่รู้ ที่รู้ๆคือ มันโครตเท่ห์เลยว่ะ!

เเละอาชีพนี้ก็ทำให้เด็กอย่างฉันเติบโตขึ้น
เรื่องราวของผู้ป่วยเเต่ละคนวนเวียนเข้ามาย้ำเตือนฉันเสมอ ว่าโลกไม่ได้สวยงามเลย
แต่คุณจะเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันอย่างไร.. ?

สุดท้าย..
“เจ็บปวดตรงไหน มีอะไรไม่สบายใจ เล่าให้ฉันฟังได้นะคะ” ยิ้มๆ
ฉันเรียนรู้ว่าพลังของรอยยิ้มเเละคำพูด สามารถปลอบประโลมผู้คนได้บ้าง ไม่มากก็น้อยเนอะ

#windyk